 |
Eind maart 2006 , werden we verrast
met het aanbod van een foto van de bevrijding op
8 mei 1945. De foto is gemaakt tijdens de intocht
van de Canadezen in Julianadorp. Het geeft een
goed beeld van de ontvangst van de bevrijders.
Veel, vooral jonge, bewoners hadden een plekje
gevonden op de binnenrijdende gepantserde
gevechtsvoertuigen en langs de route werd
uitbundig met de goed bewaarde Nederlandse
vlaggen gezwaaid. De gulle lach op de gezichten
van de dorpers gaf de grote blijheid weer die
alom heerste bij de afloop van de oorlog.
Het is al weer
bijna een jaar geleden dat wij een verhaal over
het leven in Julianadorp en Koegras tijdens de
Tweede Wereldoorlog hebben toegevoegd aan deze
website. Het verhaal is geschreven omdat het
vorig jaar, 2005, zestig jaar was geleden dat de
oorlog afliep. We kregen veel positieve reakties
van dorpsgenoten, oud-bewoners van Koegras en
Julianadorp en andere belangstellenden. Ook
ontvingen we opmerkingen en schrijven ter
aanvulling en verbeteringen van het verhaal. Op
deze pagina volgen nog een schrijven van Jac,
Weidema en het bijzondere bezit van Ed Siecker.. |
De intocht van de Canadezen
die Julianadorp op 8 mei 1945 kwamen
bevrijden
| foto beschikbar
gesteld door familie Siecker |
|
|
In
reaktie op de verhalen, op deze website, over het
leven in Julianadorp en Koegras tijdens de Tweede
Wereldoorlog, ontvingen wij een e-mail van Jac
Weidema, oud-Julianadorper en nu woonachtig in
Groet. Hij is de zoon van kapper Weidema die
tijdens de Tweede Wereldoorlog een kapperszaak
had aan het Loopuytpark -(Op de hoek Schoolweg,
later de kaaswinkel van Reier Groet). De reaktie
van Jac Weidema is bedoeld als aanvulling op - en
enkele correcties van het verhaal dat wij vorig
jaar schreven.
Hieronder
volgt zijn verhaal, dat wij enigszins hebben
aangepast zonder de strekking van het verhaal aan
te tasten |
De opmerkingen en
belevenissen van Jac Weidema
De
verhalen op de website wekken de indruk dat het
wel meeviel in Julianadorp, maar daar ben ik het
niet mee eens, er heerste voortdurend grote
spanning, er was argwaan en angst voor verraad.
- Het begin van de oorlog was voor mij als lagere
schooljongen een bijzondere belevenis. Vanuit de
dakkapel van de kapsalon kon ik de luchtaanval op
vliegveld de Kooy goed volgen en heb ik dat
ervaren als een zeer spectaculair vuurwerk met
lichtsporen in de lucht, zoals ik het later nooit
meer heb gezien.
- Van 1943 tot de bevrijding in 1945 was er een
groot tekort aan voeding en kleding. Het dorp was
"sper"gebied, men kon zonder
persoonsbewijs er niet in of uit. Kleding werd
gemaakt van velours gordijnen en vlaggen werden
verknipt om overgooiers van te maken. Vooral de
kinderen moesten netjes naar school. Tijdens de
bevrijding vlagde mijn vader met een strook
oranje papier.
- De winkel van de kapsalon, de entree, was een
wachthuisje voor de Duitsers, ze hadden daar een
goed overzicht over de Schoolweg richting de
Blauwe Keet en over een deel van het Loopuytpark.
Als er vliegtuigen overkwamen doken ze van angst
in de sloot.
-Het huis Langevliet 54, het huis van dr.
Swaters, werd gevorderd voor het inrichten van
een noodschool. Ik heb daar in de oorlog de
Lagere School gevolgd bij Juf.Swantjes, die
onderbroeken droogde op een rek rond de
houtkachel en de leerlingen sloeg met een grote
liniaal. Als mij dat overkwam, dook ik via de
erker naar buiten en smeerde hem naar het dorp,
onder de brug en ging vissen.
-Langs de Schoolweg lagen verbindingskabels, die
bij de Blauwe Keet door dorpers werden
doorgeknipt hetgeen bijna fataal is geweest voor
een aantal dorpers. Die sabotage werd daarom met
man en macht door anderen tegengehouden, men vond
het veel te riskant en een te ondoordachte daad.
- Uit het Engelse vliegtuig, een Lancaster, dat
neergestort was in het land aan de Nieuweweg heb
ik chocolade en een soort biscuit uitgehaald. Ook
gele tankjes waar waarschijnlijk zuurstof in had
gezeten nam ik mee naar huis, alles op de
autoped. |
De
kapsallon van Weidema met
de dakkapel van waaruit
Jac de luchtaanval op de
Kooi volgde |
|
-
In 1945 zijn voedseldroppingen
geweest. Ik kan me herinneren dat
daar blikken bij waren met
afmetingen van 40x30x30 cm gevuld
met scheepskoeken van 10x10x2 cm
dik en blikken met melkpoeder,
waarvan ik er ��n, nog geheel
gevuld, in 2004 aan een
oorlogsmuseum in Waarland heb
geschonken.
- De rookgordijnen na de oorlog
die het dorp oranje kleurden
kwamen van mijn hand samen met
Klaas Hoornsman en Meidert
Wijngaard. Het gehele dorp was
oranje vooral in de Parkstraat en
de Schoolweg en in de
Landbouwstaat waren jaren later
de sporen nog te zien op de daken
van de huizen.
- Met het wapentuig (munitie) wat
in de tankgracht heeft gelegen
doe je weinig meer mee.
Lichtkogels werden jaren later
nog afgeschoten bij
nieuwjaarsvieringen, dus was niet
alles ingeleverd
- De zakken met pistolen en
geweer-onderdelen kwamen niet uit
de tankgracht maar uit een bunker
naast de tankgracht uit een
luchtkoker. Ik heb ze daar zelf
uitgehaald en verstopt in een
konijnenhok bij ons thuis. Mijn
vader heeft later de politie
geroepen en de spullen in beslag
laten nemen, nadat ik eerst nog
een drempel van schuur had
opgeblazen. Een huls die op
scherp stond liet ik ontploffen
door met hamer en spijker op het
slaghoedje te slaan.
|
| Met dank aan Jac.
Weidema waarvan we deze
aanvulling/correctie mochten
ontvangen |
|
|
In de Tweede
Wereldoorlog is bij de Nieuweweg, in het
land van Rampen, een Engels vliegtuig
neergestort. Volgens Jac Weidema was dat
een Lancaster. Nadat het vliegtuig was
neergestort en de bemanning door Duitse
soldaten was gevangen genomen was het
wrak een gewillig speel- en sloopobject
van de jeugd. Ook ontdekten zij in het
vliegtuig, achterin de staart, nog
achtergebleven chocola en biscuit. Alles
wat maar enigszins te vervoeren was op de
autoped werd mee naar huis genomen. De
ramen werden uitgezaagd en op de
ambachtschool verwerkt tot
siervoorwerpen. Het vliegtuig heeft lange
tijd in het land gelegen en is
uiteindelijk door een schroothandelaar
ontmanteld en opgeruimd. Ed Siecker (nu
71 jaar oud ) was ��n van die jongeren
die bezit namen van het vliegtuig. Hij
heeft destijds een zuurstoftankje mee
naar huis genomen en heeft dat nog steeds
in zijn bezit. "Weggooien doe ik
niet", was zijn commentaar, toen wij
naar de uiteindelijke bestemming van het
tankje vroegen, "maar misschien
heeft een museum belang bij het
tankje". Kleinkinderen van Ed hebben
de tastbare herinnering aan de oorlog nog
wel eens op school gebruikt bij een
spreekbeurt over de Tweede Wereldoorlog.
Met de verhalen van opa over zijn
belevenissen tijdens de oorlog lukte dat
natuurlijk best.
| Wij
zijn nog naarstig op zoek naar
een foto van het neergestorte
vliegtuig. Mocht iemand die in
zijn bezit hebben, dan houden wij
ons van harte aanbevolen. e-mail:
parelvandekop@debvj.nl |
|
Ed Siecker en het
zuurstoftankje, dat hij in
de Tweede Wereldoorlog uit de
neergestorte
Lancaster heeft meegenomen naar
huis |
|
.
Een Engelse
Lancaster, tijdens de Tweede
Wereldoorlog,waarvan
��n is neergestort bij de
Nieuweweg in het land van Rampen |
|
|
|
