100 jaar Julianadorp!
Ondanks alle medische en sociale
ontwikkelingen toch nog een respectabele
leeftijd.
Ook al komen er steeds meer eeuwelingen en
blijven ze daarna steeds langer leven.
Nederland telt op dit moment circa 2.800
110-jarigen, bijna 500 meer dan drie jaar
geleden!
De groei zit vooral bij vrouwen: in zo’n 3,5
jaar van 2.000 naar 2.400. Mannen blijven wat
achter:
van 350 naar 400. Juliana-dorp zit dus goed!
100 jaar geleden was 100 jaar worden een hele
prestatie. Nu kijken we er niet echt meer van op.
Maar toch komt de burgemeester even op bezoek bij
de jarige, met al dan niet in zijn kielzog de
krant.
Dat laatste doet mij denken aan een voordracht
van Godfried Bomans van alweer een groot aantal
jaren geleden. Hij vertelt daarin hoe hij als
jong journalist een 100-jarige moest interviewen.
Via googlen “100 jarige + Godfried
Bomans” op You Tube te zien.
Bomans dacht haast te moeten maken om de
100-jarige nog voor zijn verscheiden
te spreken te krijgen. Dat bleek onjuist.
De betrokkenen hing thuis nog monter in een
vogelnestje in de ringen.
Hij voldeed dus aan de kwalificatie
“kras”, die volgens Bomans, ongeacht de
conditie,
aan alle 100-jarige gegeven werd. Een krasse
100-jarige.
Dat geldt zeker voor de eeuwelinge op wier
verjaardag we hier zijn.
Julianadorp, een eeuwelinge !
Velen krimpen toch wat bij het groeien der jaren.
Zij, Julianadorp, niet, in tegendeel!
Zij herbergt met liefde nu crica 15.000 zielen,
35 jaar gelden nog maar rond 2.400.
Velen verliezen krachten bij het ouder worden.
Zij, Julianadorp, niet!
Sterker nog: zij draait als 100-jarige haar hand
niet om
voor een knallend Power Festival.
Er zijn er die met het klimmen der jaren hun
ondeugendheid kwijt raken.
Zij, Juliandorp, niet!
Enkele van haar pronte dochters verschijnen
schalks
op tot collectors-items geworden bill-boards.
Er zijn mensen die indutten bij het op leeftijd
komen.
Zij, Julianadorp, niet!
Zij zet ondanks soms moeilijke tijden blijvend in
op nieuwe ontwikkelingen in toerisme
en de recreatie, innoverend ondernemerschap in de
bollensector, verantwoorde verdere
stedelijke en sociaal-maatschappelijke
ontwikkelingen.
En achter de -verbergende- geraniums?
Niets voor haar!
Zij biedt oud én jong elk jaar weer vrij
uitzicht op bloeiende bollenvelden.
Bomans stelt de 100-jarige een aantal geijkte
vragen.
Ik ga die niet aan u voorleggen, maar zelf
beantwoorden.
"Hoe bent u zo oud geworden?”
“Dat ging van zelf”, antwoordt de
geïnterviewde.
Dat geldt niet direct voor Julianadorp.
Voordat in 1974 de eerste paal de grond in ging
voor wat toen nog Drooghe Weert zuid heette,
was er heel wat water door de Schoolvaart gegaan.
Stagnatie van de bevolkingstoename van de
gemeente en daarmee Julianadorp leidde
eind jaren zeventig tot forse discussies over
omvang en richting van de verdere uitleg.
Drooghe Weert zuid-niet meer helemaal afbouwen en
Drooghe Weert-noord maar een stukje.
Concentrische uitbouw rondom het oude dorp. Of,
toen al, alleen Julianadorp-oost
tussen het dorp en Noorderhaven.
Ook de keuze van de locatie, omvang en
bereikbaarheid van het nieuwe winkelcentrum
aan de Schoolweg, de Riepel, had letterlijk en
figuurlijk heel wat voeten in de aarde.
“Doet u daar iets voor?” was de tweede
vraag van de journalist toen.
“Nee meneer, dat is het leuke van dit
werk.” antwoordde de jubilaris.
Ook dat gaat niet op bij deze jubilaris.
Het 100-jarig Julianadorp is tot stand gekomen
door hard werken en noeste inzet
van duizenden mensen door al die jaren heen.
Beroepsmatig, maar o zo belangrijk
ook als vrijwilliger. Bestuurslid van een van de
vele verenigingen die het dorp van oudsher telt,
deelnemer in een inspraakgroep, als strandwacht,
leesmoeder op de school van je kinderen,
elftalbegeleider of medewerkster van de
Wereldwinkel.
En dat zonder al die anderen tekort te doen.
Dank zij dat werk is Julianadorp geworden wat het
is: een boeiend, bloeiend,
eigentijds dorp, met goede perspectieven naar de
toekomst.
“Wist u dat u het zou halen?”
“In het begin niet, maar later kreeg ik het
in de gaten!”,
aldus de krasse 100-jarige uit de voordracht van
Bomans.
Meester Pieter Loopuyt zal er niet stil gestaan
hebben bij de vraag of het buurtschap Loopuyt
dat hij in 1909 rondom een nieuw gebouwde kerk
stichtte 100 jaar zou worden.
Misschien was die horizon in die tijd nog wel te
ver weg.
Voortvarend was Loopuyt wel, net als de overheid
in dit geval.
Oktober 1909 verzoekt hij aan koningin Wilhelmina
of het buurtschap
de naam mag dragen van haar op 30 april van dat
jaar geboren dochter.
Binnen 14 dagen was er antwoord en werd het
buurtschap Loopuyt Julianadorp.
Het dorp overleeft, zoals meestal, de
naamgeefster.
“Zijn in den lande nog mensen die ouder zijn
u?” vraagt Bomans tot slot.
“Jawel,” antwoordt de 100-jarige,
“maar ik kan wachten en ik hou ze
nauwlettend in de gaten!
Er is een weduwe van 103 in Schiedam, maar
“die hoest sinds gisteren”,
een 104-jarige in Bolsward, “maar die woont
op een tochtige hoek op het noorden” en
een nog oudere heer in Venlo met een voorsprong,
“want die heeft een houten been
en daar heeft hij geen omkijken naar!”
Heeft Julianadorp concurrentie?
Ja, in Zeeland. Wilhelminadorp bij Goes is van
rond 1812, Emmadorp bij Hulst nog ouder.
Inhalen zal normaliter niet lukken. Julianadorp
op Curacao is jonger, van ca 1928.
Voorblijven waarschijnlijk wel, als je maar kras
blijft.
Julianadorp: in alle opzichten kras.
Ik feliciteer het dorp daarmee van harte, met
dank aan allen die daaraan
hoe ook hebben bijgedragen en dat op wat voor
manier nog doen
2009: 100 jaar Julianadorp.
Er waren mensen die zagen dat het dorp dat zou
halen. Samen met vele vrijwilligers,
sponsoren en andere hulptroepen hebben zij er een
geweldig feest omheen gebouwd.
Dat feest eindigt nu en Julianadorp mag er met
trots op terugkijken.
Vooruitkijken? 100 jaar verder?
Misschien is alles tussen de Middenvliet en
Callantsogervaart wel volgebouwd.
Misschien staat het weer onder water. Wie zal het
zeggen.
Vooruitkijken is moeilijk, maar ik wens het dorp
van ganser harte 2109 toe.
Laten we hopen dat de krant en de burgemeester
dan weer komen.
|
